نوشته ها
درمان های پرخوری عصبی
در این مطلب از سایت مرکز تخصصی و فوق تخصصی مغز، اعصاب و روان نورون به موضوع: درمان های پرخوری عصبی برای شما عزیزان پرداخته.
لطفا مطلب را تا انتها مطالعه کنید و در صورت داشتن هر گونه سوال، سوال خود را در بخش دیدگاه ها ارسال کنید، متخصصین و مشاورین مرکز آماده پاسخگویی به سوالات شما عزیزان در کم ترین زمان می باشند.
درمان های پرخوری عصبی
مراکز درمانی پرخوری عصبی بر اساس روان درمانی فعالیت می کنند.گزینه های درمانی مبتنی بر شواهد شامل موارد زیر هستند:
درمان شناختی رفتاری
درمان شناختی رفتاری( CBT ) نوعی مشاوره است که به افراد در تشخیص الگوهای فکری ناسالم که می تواند منجر به رفتار خود تخریبی مانند اقدام به خودکشی شود، کمک می کند. همچنین افراد را به سمت روش های تفکر سودمند تر و مثبت تر هدایت می کند. انواع خاصی از درمان شناختی رفتاری(CBT) به منظور درمان اختلالات خوردن (CBT-E) و پرخوری عصبی (CBT-BN) تطبیق پیدا کرده اند که شامل کار با بیماران برای کاهش تصویر منفی یا تحریف شده از خودشان است.
روان درمانی درون فردی
روان درمانی درون فردی(IPT) یک روش درمانی رو در رو است که بر روی بهبود روابط شما با افراد دیگر تمرکز دارد. درمان به مسائل رایج درون فردی (به جای روابط گذشته)، بهبود عملکرد اجتماعی و حمایت و کاهش علائم پریشانی میپردازد. مطالعات نشان میدهند که روان درمانی درون فردی (IPT ) میتواند به اندازه درمان شناختی رفتاری (CBT ) برای درمان اختلالات تغذیه ای موثر باشد اگرچه که تغییرات ممکن است آهسته تر باشد.
درمان خانواده محور
درمان خانواده محور (FBT) برای نوجوانانی که دارای اختلالات خوردن از جمله بی اشتهایی و پرخوری می باشند، طراحی شده است. در درمان خانواده محور( FBT)، به والدین می توان به عنوان منابع گرانبهایی برای تحت کنترل گرفتن وعده های غذایی و میان وعده،رسیدگی و نظارت بر وعده های غذایی،کمک به کودکان برای برگشتن به رفتارها و عادات غذایی سالم و پیشگیری از پرخوری مکرر و پاکسازی نگاه کرد. به تدریج،کنترل بر خوردن غذا به کودکان بر می گردد چون آنها علائم و نشانه هایی از پیشرفت را نشان می دهند.
درمان سرپایی فشرده
این نوع درمان می تواند به عنوان یک روش انتقالی از درمان برای بیمارانی در نظر گرفته شود که از نظر پزشکی و روانشناختی در حالت پایدار و ثابتی هستند و می توانند در مدرسه، خانه یا محل کار خود فعالیت کنند، اما هنوز هم به پیشرفت در مسیر بهبودی نیاز دارند. برای مثال، بیماران چهار ساعت در روز از دوشنبه تا پنجشنبه، در یک برنامه سرپایی فشرده شرکت می کنند. آنها در گروه های گروه درمانی شرکت می کنند، توسط تیم درمانی خود معاینه می شوند و در آنجا بر نحوه چگونگی خوردن شام این افراد رسیدگی می شود.
برنامه برای بستری جزئی در بیمارستان
اگرچه که فرد از نظر پزشکی پایدار و ثابت باشد، اما بیماران مبتلا به پرخوری عصبی که هنوز درگیر پرخوری مکرر و یا پاکسازی روزانه هستند، ممکن است به برنامه ای برای بستری جزئی در بیمارستان(PHP) نیاز داشته باشند. در شپرد پرات، بیماران ۱۲ ساعت در روز را در برنامه بستری جزئی در بیمارستان سپری می کنند که در آنجا در جلسات درمانی انفرادی و گروهی شرکت می کنند، صبحانه، ناهار و شام می خورند و بعد از ظهر به خانه برمی گردند.
فضای درمانی قابل سکونت
این نوع درمان در محیطی خانه مانند که از قبل تعیین شده است انجام می شود تا به ساکنین این خانه فرصت داده شود که از فشارهای محیط خارج دور بمانند و بر روی درمان پرخوری عصبی تمرکز کنند. ساکنین در طول غذا خوردن و پس از خوردن غذا و میان وعده ها برای مشاهده رفتار خوردن و پیشگیری از پرخوری مکرر و پاکسازی تحت نظارت قرار می گیرند.
درمان فردی و گروهی، ارزیابی خلق و خوی در حال پیشرفت و آموزش تغذیه از ویژگی های درمانی قابل سکونت است. پیشرفت ساکنین، تعیین کننده مدت اقامت آنها می باشد که می تواند از چندین هفته تا چندین ماه به طول بیانجامد. همچنین داشتن بیمه ممکن است عاملی برای تداوم و ماندگاری در این نوع درمان باشد.
درمان بستری فشرده
این نوع از درمان که در بیمارستان ها یا سایر مراکز پزشکی انجام می شود،معمولا برای افرادی در نظر گرفته می شود که از نظر پزشکی و رفتاری، پایداری و ثبات ندارند. بسیاری از بیماران دارای مشکلات پزشکی همزمان نظیر دیابت هستند. آنها ممکن است خودکشی کرده باشند و یا دارای علائم روانی باشند که به سرعت بدتر می شوند. برخی بیماران ممکن است به تغذیه موقت با لوله و یا تزریق مایع داخل وریدی برای درمان کم آبی نیاز داشته باشند.
پزشکان نظارت ۲۴ ساعته در ۷ روز هفته، نظارت گسترده پزشکی،نظارت بر وعده های غذایی و نظارت بر داروها دارند و به مدت ۱۲ ساعت یا بیشتر برنامه های روزانه شامل مشاوره گروهی، خانواده و روان درمانی درون فردی و مشاوره تغذیه را ارائه میدهند. ماندن در بیمارستان ممکن است یک تا دو هفته ادامه پیدا کند.مطالعه بر روی افراد مبتلا به پرخوری عصبی شدید نشان داد که درمان بستری فشرده با تمرکز بر یک درمان روانی قوی، برای ۷۵% از بیماران موثر بوده است. پیشرفت مداوم بیماران، آنها را به سمت مدل های مراقبتی شدید کمتری سوق می دهد.
گریفیث میگوید تغییر رفتار بزرگ ترین نشانه ترقی و پیشرفت است. او میگوید که اجازه ندهید که احساسات به شما بگویند که چطور غذا بخورید، قبول کردن درمان و پایبند بودن به رژیم های دارویی برای شرایط روانی، نشانههای مهمی از پیشرفت هستند. حفظ کردن زندگی و مسئولیت های خارج از منزل، حاضر شدن در جلسه های قرار ملاقات های برنامه ریزی شده و سازگار شدن با آنچه که در برنامه های درمانی یاد گرفته اید، همگی علائم مثبتی هستند که نشان دهنده بهتر شدن پرخوری عصبی در شما می باشند.
ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی که پرخوری عصبی را معالجه می کنند
اگر شما یا فرزندتان به پرخوری عصبی مبتلا هستید، این دسته از متخصصان بهداشت و سلامت می توانند در درمان و یا مدیریت اختلال خوردن نقش داشته باشند:
- روان درمانگر
- روانشناس
- متخصص تغذیه
- پزشک مراقبت های اولیه
- متخصص بیماری های گوارشی
- پزشک متخصص اطفال
- پرستار مدرسه